Đakomo Pučini

Đakomo Pučini je bio jedan od najznačajnijih italijanskih kompozitora, najveći kompozitor opera u Italiji – nakon Verdija. Njegova dela pripadaju periodu romantizma u muzici, ali i periodu verizma koji je nastao u italijanskoj književnosti u periodu između 1875. i 1895. godine. Opere koje je napisao predstavljaju neka od najboljih muzičkih dela ikada napisanih.

Rođen je 22. decembra 1858. godine u mestu Luka u italijanskoj provinciji Toskana. Njegova porodica je vekovima živela u tom mestu, a on je drugi u porodici koji nosi ime Đakomo, kao i peti muzičar u porodičnom stablu.

Rano je počeo da sa muzičkim obrazovanjem, zahvaljujući svešteniku u mestu u kom je odrastao, kod koga je učio da svira klavir. Za karijeru muzičara i kompozitora odlučio se nakon što je u Pizi čuo Verdijevu operu “Aida”.

Njegov talenat je brzo prepoznat, pa je uz pomoć prijateljice njegove majke, koja je bila dvorska dama, dobio kraljičinu stipendiju. Tako je sa 20 godina Đakomo sa jednim svojim bratom iz Luke otišao da živi u Milano.

Školovanje je nastavio na konzervatorijumu u Milanu, gde je bio učenik Amilkara Ponikijelija. Tokom studija je napisao dve opere – “Vili” (1883. godine) i “Edgar” (1889. godine). Obe su doživele veliki uspeh, zahvaljujući čemu je obezbedio sebi finansijsku sigurnost.

Bio je odlučan da nastavi sa radom kao kompozitor, pa je njegova naredna opera, koju je napisao 1893. godine – “Manon Lesko” najstarija opera koju je napisao Pučini, a koja se i danas nalazi na repertoarima operskih scena širom sveta.

S obzirom na to da je veoma uživao u prirodi, a voleo je i da lovi, želeo je da se iz Milana vrati u svoj rodni grad Luku, gde bi imao potreban mir kako bi mogao da nastavi da komponuje.

Zahvaljujući velikom uspehu “Manon Lesko” zaradio je dovoljno da sebi izgradi prvo skromnu kuću, a kasnije i vilu u blizini Luke, gde je proveo veliku većinu svog života.

Đakomo Pučini je autor opera koje se smatraju najboljim operama ikada napisanim. Upravo su opere “Boemi” (u kojoj je opisao život u tadašnjem Milanu) i “Toska” opere koje su i danas veoma često izvođene, a koje su tada Pučiniju donele svetsku slavu i veliko bogatstvo.

Kako je bio perfekcionista, želeo je da njegova dela koja se izvode budu savršena. Upravo zbog toga je teško podneo neuspeh njegove opere “Madam Baterflaj” koja je na premijeri u milanskoj Skali 1904. godine izviždana od strane publike.

Naredne godine je Pučini odlučio da korigovanu verziju opere “Madam Baterflaj” ponovo predstavi publici. Ovaj put je opera imala kraći drugi čin. Izgleda da je zaista to i bio problem, pošto je nakon druge premijere “Madam Baterflaj”, pored “Boema” i “Toske” postala deo “stalnog operskog repertoara” sve do danas.

Kako bi prisustvovao postavljanju opere “Boemi” u Metropoliten operi u Njujorku, Pučini odlazi na putovanje u SAD. Upravo je tamo došao na ideju da napiše operu – kakva do sada nije postojala.

Ova ideja prerasla je u operu pod nazivom “Kći Zapada” (može se pronaći i pod imenom “Devojka sa zlatnog Zapada” – prema naslovu originalne drame). Izvedena je 1910. godine u Metropoliten operi. U Americi, pogotovo u Njujorku, doživela je veliki uspeh ali nigde više. U Evropi nije bila ni blizu popularna kao neke od Pučinijevih prethodnih opera.

Nakon ne baš uspešne opere “Kći Zapada” Pučini traga za novim libretom i inspiracijom za novu operu. Dobio je ponudu 1914. godine da za bečku scenu napiše operetu “Lastavica”, ali zbog Prvog svetskog rata, koji je započeo, premijera ove operete pomerena je za 1917. godinu.

Iste godine Pučini se seli iz svoje kuće u Luki i odlazi Vijaređo. Tamo je napisao triptih opera sa jednim činom – “Plašt”, “Sestra Anđelika” i “Đani Skiki” – koja je njegova jedina komična opera.

Na komponovanje opere “Turandot”, čija se radnja odvija u Kini, odlučio se 1919. godine. Cilj mu je bio da ovom operom kruniše opersko stvaralašvo i napravi veličanstveni spekakl.

Iako dugo nije bio zadovoljan libretom za ovu operu, koji je napisan po jednom populanrom komadu, uspeo je da napiše dva čina ove opere, dok treći čin nije uspeo da dovrši zbog bolesti koja je počela da ga muči. Već tada je bio svestan ozbiljnosti svog zdravstvenog stanja i činjenice da neće uspeti da dovrši ovo delu, zbog čega pada u depresiju.

Upravo u ovom depresivnom stanju u jednom pismu je napisao:

“Ova opera me prožima, muči dan i noć. Pored nje, sva moja do sada napisana muzika izgleda mi bleda i smešna. Ipak, bojim se da neću uspeti da je završim, a ako tako bude, svet će biti uskraćen za najlepši ljubavni duet svih vremena.”

Za života je uspeo da napravi pet verzija libreta za duet Kalafa i Turandot, napisao je nebrojano puno skica i nacrta melodije, ali nije uspeo da je dovrši.

Bolovao je od raka grla, a preminuo nakon što mu je otkazalo srce tokom operacije. Umro je 29. novembra 1924. godine u Briselu.

S obzirom na to da opera “Turandot” nije dovršena, Pučini je želeo da je dovrši kompozitor Rikardo Zandonai, međutim jedan od najvećih dirigenata u istoriji i zet slavnog Pučinija, Arturo Toskanini daje kompozitoru Franku Alfanu da dovrši ovo remek delo.

Premijera opere “Turandot” održana je u Milanskoj skali 1926. godine, a Toskanini, nakon scene smrti robinje Liju u trećem činu prekida izvedbu opere, okreće se publici sa rečima “Ovde se završava delo maestra”. Publika je to shvatila i u tišini napustila pozorište.

Nakon toga, opera je izvedena u celini, a postala je i deo stalne postavke mnogih operskih kuća, a mnogi muzikolozi se slažu da je upravo poslednja Pučinijeva opera – “Turandot” ujedno i poslednja klasična opera.